- رود اروند (اَ وَ)
رود اروند، دجله. (فرهنگ اسدی) (سروری) (اوبهی). دگله. دجلۀ بغداد. (برهان) (جهانگیری). اراوند. (تحفهالسعاده) (برهان جامع) :
باروند رود اندر آورد روی
چنان چون بود مرددیهیم جوی
اگر پهلوانی ندانی زبان
بتازی تو اروند را دجله خوان.
فردوسی.
چنان دید کز تازیان صد هزار
هیونان مست و گسسته مهار
گذر یافتندی باروند رود
نماندی برین بوم و بر تاروپود...
فردوسی.
خروش آمد از راه اروند رود
بموبد چنین گفت هست این درود...
چوبر دجله بر یکدگر بگذرند
چنان تنگ پل را به پی بسپرند.
فردوسی.
فریدون که بگذشت از اروند رود
همی داد تخت مهی را درود.
فردوسی.
فرستاده از دین بکشور درود
گشاینده بی کشتی اروند رود.
اسدی.
دار اروند رود را بر یاد
که به تازی بود شط بغداد.
صاحب فرهنگ منظوم (از جهانگیری).
رجوع به دجله شود. در کتب پهلوی بارها ((اروند)) بجای ((ارنگ)) آمده و این موجب اشتباه شده است چه از بعض کتب صراحتاً برمی آید که اروند در پهلوی اسم دجله است چنانکه در فصل سوم بهمن یشت بند 5 از اروند و فرات و اسورستان نام برده شده است. در بندهای 21 و 38 باز اسم اروند آمده. بهمن یشت مخصوصاًاز آخرالزمان بحث میکند و یکی از علائم ظهور سوشیانس (موعود زرتشتی) را جنگی که در عراق واقع خواهد شد، میداند، بنابراین اروند در آنجا کلیهً به معنی دجله است. در (دادستان دینیک) فصل 92 بند 2 آمده است: ((آبی که از اردویسور ناهید میریزد باندازۀ همه آبهائی است که در جهان جاری است به استثنای اروند... محل اردویسور در سپهر است.)) در اینجا نمیتوانیم بگوئیم که از اروند، دجله اراده شده است یا آنکه بجای رنگها (ارنگ) استعمال شده و رودی در مشرق ایران مراد است. در (آفرین هفت امشاسپند) آمده: ((بشود که اورونت دارای تمام قوت ها شود)). اشپیگل در اینجا کلمه اورونت (اروند) را همان ارنگ بندهش و رنگهای اوستا دانسته مانند انکتیل دپرون آن را با سیردریا یکی میداند. میتوان گفت که متأخرین اشتباهاً کلمه اروند را درپهلوی بجای کلمه ((ارک)) یا ((ارنگ)) استعمال کرده اند، چه (زادسپرم) بعینه مانند بند اول از فصل بیستم بندهش از دو رود اوستا (رنگها) و (ونگوهی) نام برده گوید از شمال کوه البرز دو رود بیرون می آید ولی بجای آنکه مثل بندهش بیکی از این دو رود ارنگ و بدیگری وه روت اسم بدهد اولی را ((اروند)) و دومی را ((وه)) مینامد: وجه تسمیۀ دجله باروند (ائورنت اوستا) بمناسبت شکوه و بزرگی و تندی رود مزبور است. (یشتها تألیف پورداود ج 1 صص 223- 225 و ج 2 ص 327).
باروند رود اندر آورد روی
چنان چون بود مرددیهیم جوی
اگر پهلوانی ندانی زبان
بتازی تو اروند را دجله خوان.
فردوسی.
چنان دید کز تازیان صد هزار
هیونان مست و گسسته مهار
گذر یافتندی باروند رود
نماندی برین بوم و بر تاروپود...
فردوسی.
خروش آمد از راه اروند رود
بموبد چنین گفت هست این درود...
چوبر دجله بر یکدگر بگذرند
چنان تنگ پل را به پی بسپرند.
فردوسی.
فریدون که بگذشت از اروند رود
همی داد تخت مهی را درود.
فردوسی.
فرستاده از دین بکشور درود
گشاینده بی کشتی اروند رود.
اسدی.
دار اروند رود را بر یاد
که به تازی بود شط بغداد.
صاحب فرهنگ منظوم (از جهانگیری).
رجوع به دجله شود. در کتب پهلوی بارها ((اروند)) بجای ((ارنگ)) آمده و این موجب اشتباه شده است چه از بعض کتب صراحتاً برمی آید که اروند در پهلوی اسم دجله است چنانکه در فصل سوم بهمن یشت بند 5 از اروند و فرات و اسورستان نام برده شده است. در بندهای 21 و 38 باز اسم اروند آمده. بهمن یشت مخصوصاًاز آخرالزمان بحث میکند و یکی از علائم ظهور سوشیانس (موعود زرتشتی) را جنگی که در عراق واقع خواهد شد، میداند، بنابراین اروند در آنجا کلیهً به معنی دجله است. در (دادستان دینیک) فصل 92 بند 2 آمده است: ((آبی که از اردویسور ناهید میریزد باندازۀ همه آبهائی است که در جهان جاری است به استثنای اروند... محل اردویسور در سپهر است.)) در اینجا نمیتوانیم بگوئیم که از اروند، دجله اراده شده است یا آنکه بجای رنگها (ارنگ) استعمال شده و رودی در مشرق ایران مراد است. در (آفرین هفت امشاسپند) آمده: ((بشود که اورونت دارای تمام قوت ها شود)). اشپیگل در اینجا کلمه اورونت (اروند) را همان ارنگ بندهش و رنگهای اوستا دانسته مانند انکتیل دپرون آن را با سیردریا یکی میداند. میتوان گفت که متأخرین اشتباهاً کلمه اروند را درپهلوی بجای کلمه ((ارک)) یا ((ارنگ)) استعمال کرده اند، چه (زادسپرم) بعینه مانند بند اول از فصل بیستم بندهش از دو رود اوستا (رنگها) و (ونگوهی) نام برده گوید از شمال کوه البرز دو رود بیرون می آید ولی بجای آنکه مثل بندهش بیکی از این دو رود ارنگ و بدیگری وه روت اسم بدهد اولی را ((اروند)) و دومی را ((وه)) مینامد: وجه تسمیۀ دجله باروند (ائورنت اوستا) بمناسبت شکوه و بزرگی و تندی رود مزبور است. (یشتها تألیف پورداود ج 1 صص 223- 225 و ج 2 ص 327).